نگاهی به نخستین مهاجرتهای علویان از حجاز به شبه‌قاره هند(سند، مولتان و هند)

تاریخ نفوذ علویان و مهاجرت آنان به شبه‌قاره هند، با افسانه­هایی در آمیخته؛ اما آنچه مسلّم است، اینکه در همان ابتدای قرن اول اسلامی، اهالی سند، کابل و هند پس از آشنایی با امیرالمؤمنین علی7 ، ارادتی عمیق به آن حضرت پیدا کردند؛ تا آنجا که بعضی از آنان با غلو درباره آن حضرت، پا را فراتر نهادند و این، آغاز تشیع در شبه‌قاره هند بود. در گیرودار ظلم و ستمی که به فرزندان اهل بیت: در دوره بنی‌امیه و به ویژه در حکومت بنی‌عباس پدید آمد، جمع کثیری از علویان، به‌دلیل پیشینه‌ای که اهالی شبه‌قاره هند در تشیع داشتند، به این مناطق مهاجرت کردند و با استقبال اهالی آنجا روبه‌رو شدند. به این ترتیب، علویان توانستند نفوذ معنوی و اجتماعی خود را در این مناطق بسط و گسترش دهند؛ تا جایی که این مهاجرت‌ها رو به فزونی نهاد و علویان، موفق به تشکیل دولت شیعی زیدی و شیعی اسماعیلی شدند. همین امر، تقویت پایگاه شیعیان در سراسر شبه‌قاره هند را در پی داشت و خود سبب مهاجرت گسترده علویان و اصحاب آنان به این مناطق، و همچنین رونق یافتن فرهنگ و آداب آنان در مناطق مذکور بود. شهرهای سند، مولتان و به‌طور عموم شبه‌قاره هند، نخستین خاستگاه علویان به شمار می‌رود و هجرت آنان از حجاز به این شهرها و سپس به شهرهای دیگر همچون کابل، بلخ، هرات، مرو، انبار، مکران، ماوراء‌النهر، سمرقند و سیستان، گسترش یافت و در نتیجه، در این مناطق خاندان­های اثرگذاری در تاریخ اسلام پدید آمد. از این ‌رو، در مقاله پیش‌رو، فقط به علویان ساکن حجاز که به شهرهای سند و مولتان و هند مهاجرت کردند، پرداخته شده است.